Zondagavond in de basiliek beleefde het Koninklijk Kamerorkest van Wallonië een ware triomf. Meesterlijk geleid door een Augustin Dumay in grootse doen, wist het orkest het publiek in de ban te houden : niemand had zich aan zoveel pracht verwacht. Het programma zat er natuurlijk ook voor iets tussen : eerst de prachtige Romance voor viool en orkest van Dvorak… Daarna Mozart met zijn Concerto voor viool KV 216 en symfonie nr. 29 KV 201. Het publiek was er helemaal weg van ! Het concerto, rank, scherp, turbulent en grappig bij momenten, liet ons een Mozart zien, ontdaan van zijn buitenissige ongedwongenheden, de Mozart die meesters zoals Harnoncourt, Immerseel of Gardiner volledig hertekend hebben. De solist – en dirigent – integreerde zich met een vanzelfsprekende verstandhouding in het orkestrale spel, zonder ook maar één keer de virtuoos te spelen of te proberen om dominant te zijn. 

En toch, wat een precisie ! Wat een prachtige cadens op het einde van het allegro moderato ! Het finale rondo waaruit plots de schalkse kwinkslag uit Straatsburg tevoorschijn kwam op een onvoorzien tempo, bracht de zonnestralen die in de hemel halsstarrig verborgen bleven…De symfonie in A groot, loepzuiver, dynamisch, dramatisch indien gewenst, gaf een trouw portret van een Mozart op 18-jarige leeftijd… die reeds de furieuze grillen van de ‘Sturm und Drang’ achter zich had gelaten. Prachtige vertolking van het oorspronkelijke thema met een delicate vibrato-streek, een opmerkelijk aanhouden van de andante die rond maar “cantabile” overging, een levendig menuet, ideaal om op te dansen, een wilde finale met een sprankelende precisie. Het deed ons terugdenken aan de uitstekende vertolking van “Anima Eterna” vorig jaar. Daarmee is alles gezegd !  

Als bisnummer brachten A. Dumay en het Orkest van Wallonië een fragment van “l’Arlésienne” ter nagedachtenis aan Brigitte Engerer. Prachtig ! (het artikel lezen)

L’Union – L’Ardennais (France), F. A., 27 juin 2012
Flâneries Musicales de Reims, 24 juin 2012